รุ่นน้องมาปรึกษาเรื่องมีปัญหาชีวิตคู่ ที่ไม่ได้มีแค่คนสองคน แต่ไม่ใช่ว่าอีกคนมีชู้นะ ไม่เกี่ยวเลย แต่เป็นเรื่องของครอบครัวอีกฝ่ายนึง ซึ่งมันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขา เล่าแบบง่ายๆนะ คือตัวน้องผู้ชายเนี่ยทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้ากลางคืน เงินเดือนไม่ได้มากมายอะไรเลย ขนาดว่าได้ติ๊บจากแขกที่เมาทุกวันแล้ว หักลบสิ้นเดือนก็เหลือใช้ไม่มาก แต่แฟนของน้องดันเป็นคนที่รวยกว่า ฐานะทางบ้านดีกว่า ดีกว่าในที่นี้ก็ไม่ได้ถึงขั้นเป็นมหาเศรษฐีอะไรใหญ่โต แต่เขาก็มีที่ไร่ที่นา ดูมีทรัพย์สินว่างั้นเถอะ แม่ของฝ่ายหญิงคือไม่เอาน้องผู้ชายเลย ไม่ยอมรับ ทุกครั้งที่น้องผู้หญิงพาไปผู้ชายไปเยี่ยมแม่ ก็จะเจอแววตาและถอยคำดูถูกตลอด หนักสุดที่น้องมันมาเล่าให้ผมฟังคือ แม่เเฟนมันพูดต่อหน้าเลยนะ " ไอ้หมอนี่มันไม่รวยหรอก จะไปมีตังค์อะไร๊ ? " แล้วคุณคิดดูว่าผู้ชายอ่ะ เวลาเจอคำพูดแบบนี้เข้าไปมันเสียศักดิ์ศรีนะ มันยิ่งกว่าเอาตีนมาถีบหน้าซะอีก แต่ฝั่งนั้นดันเป็นแม่แฟนไง มันเลยเอาตีนถีบสวนไม่ได้ ส่วนน้องผู้หญิงเองก็ทำอะไรไม่ถูก นั่นก็แม่ นี่ก็ผัว แน่นอนในมุมของเราถ้าจะให้คำแนะนำ เราก็ทำได้แค่พูดไปตามสคริปคลาสสิคนั่นแหละ มึงก็พิสูจน์ตัวเองสิวะ ยกระดับฐานะตัวเองขึ้นมา แม่เมียเขาจะได้เห็นว่า มึงคู่ควรกับลูกเขา อันนี้คือสิ่งที่เราเข้าใจกันได้ แต่มันมีคำพูดนึงจากน้องผู้ชาย ที่ทำให้ผมหยุดคิด น้องมันบอกว่า ถึงต่อให้ผมมีฐานะดีขึ้นมา แต่ถามจริงเหอะ ผมจะทนอยู่กับสภาพแม่ยายที่พูดจาดูถูกผมแบบนี้ได้ไง ? เออว่ะ ถึงจุดนี้ผมไปไม่เป็นเลย เข้าใจความรู้สึกน้องมันเลยนะ บางทีเราอาจคิดว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ในชีวิตจริง มันเป็นแบบนั้นทุกกรณีหรือเปล่า ?