เรื่องราวนี้ คนที่เคยเจอกับตัวเท่านั้น ถึงจะอินเคยถามน้องหลายคน ที่ดิ้นรนจากบ้านเกิด เพื่อมาหางานทำในพัทยา บางคนต้องนั่งรถครึ่งวัน บางคนเดินทางมา 2 วันกว่า สมัยก่อนเราก็อาจสงสัยแหละ แถวบ้านไม่มีงานทำหรอ? ทำไมมาหากินไกลจัง ? ความเจริญมันเข้าถึงหมดแล้วไม่ใช่หรือ ? แต่พอฟังเหตุผลหลายคน บวกกับตัวผมเองได้ไปเห็นสภาพจริง ๆ ของบ้านที่น้องมันพาไปเที่ยว ผมถึงกับตั้งคำถามว่าตัวเองเลย อยู่นี่จะทำมาหาแดกอะไรกันวะ? ( ขออนุญาตใช้คำนี้ ) คือมันมีตึกรามบ้านช่องก็จริง มีไฟฟ้าเข้าถึง น้ำประปาเข้าใช้ บางบ้านก็อาจจะขุดบ่อบาดาล แต่ถ้ามองภาพรวมจริง ๆ แล้ว มันไม่น่าจะทำมาค้าขายอะไรได้เลย มีแต่คนเฒ่าคนแก่อยู่ ทุ่งนาป่าเขา แต่ละบ้านห่างกันเป็นกิโลงี้ ขับรถเกือบชั่วโมงกว่าจะเจอเซเว่น ระหว่างทางมีแต่ต้นไม้ กับวัวที่ยืนผอมแห้งเล็มหญ้าอยู่ มันไม่รู้จะทำมาค้าขายอะไรแถวนี้ หรือถ้าจะไปรับจ้าง ไปทำงานโรงงาน ทำงานออฟฟิศ ออฟฟิศอยู่ไหนวะ? ออฟฟิศแถวนี้ก็คือกระท่อมกลางทุ่งนานั่นแหละ ยังไงมันก็ต้องเข้ามาในตัวเมือง บวกกับตั้งแต่สมัยรุ่นแม่รุ่นยายพวกเขา เขาเคยมาจับฝรั่ง จีไอ ที่พัทยาตั้งแต่ยุคนั้น เขาก็ยังคงเชื่อมั่นว่า อย่างน้อย ๆ พัทยาก็ยังมีโอกาสหากินได้มากกว่าอยู่บ้านเกิดตัวเอง ยิ่งบางคนพ่อแม่เป็นหนี้เป็นสินเยอะแยะ จะให้มานั่งเก็บผักเก็บหญ้า ขุดมันขาย มันไม่ใช่นิยายเอาไปแต่งละครนะเว้ย มันอยู่ไม่ได้หรอก ผมถึงได้เข้าใจน้องหลายคนเวลามันบอกว่า บ้านหนูอยู่ห่างจากนี่ 500 โล หนูนั่งรถมา 2 วัน บางคนอยู่บนดอยสูง มาจับแขกอยู่พัทยาแบบไม่มีบัตรประชาชน นานทีปีหนจะได้กลับบ้าน น้องเขาเคยเล่าให้ฟังว่า ถ้าเก็บตังค์ได้มากพอ อยากจะชวนพ่อชวนแม่ และน้องอีก 10 กว่าคน !!!! ลงมาเที่ยวพัทยาเหมือนกัน อยากให้เขาได้มาเห็นทะเล ตอนกลับบ้านครั้งล่าสุด น้องมันก็เอาขวดเปล่ากรอกน้ำทะเลกลับไปที่ดอยนะ น้องบอกว่า แม่อยากเห็นน้ำทะเล