บทความนี้ แด่ท่านที่ทำงานหนักมาตลอดชีวิตถามจริงๆ คุณเคยรู้สึกผิดเวลาที่ตัวเองทำงานมาอย่างหนัก แต่ไม่กล้าใช้เงินไหม ? อันนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับจนหรือรวยนะเว้ย ไม่เกี่ยวเลย !!! แต่มันคือความรู้สึกหวาดระแวง คิดถึงแต่คนอื่น จนลืมมอบความสุขให้ตัวเอง ผมมีกรณีตัวอย่างในพัทยาเยอะมาก พี่น้องหลายคนที่หาเงินได้เดือนเป็นแสน อันนี้ไม่ได้เวอร์นะ บางคนถ้ามานั่งนับรายได้กันจริงๆ หาได้กันเป็นแสนกันหลายคน แต่สุดท้าย พวกเขาแทบไม่กล้าใช้เงินซื้อความสุขให้ตัวเองเลย ซึ่งถ้าเจาะลึกคนกลุ่มนี้จริงๆ ขุดลึกลงไปในรายละเอียด เราจะพบว่าส่วนใหญ่แล้วก็มาจากการเป็นเสาหลักของบ้าน ต้องเอาเงินไปเจียดให้คนนั้น แบ่งเงินไปใช้หนี้ให้คนนี้ แม่ติดหนี้ ธ.ก.ส. เว้ย น้องชายกูกำลังเรียน พี่สาวแมร่งก็ไม่ยอมทำงาน แถมบางคนมีผัวนะ แต่ก็ต้องมานั่งเลี้ยงผัวทุกเดือนอีก ถามว่าเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ใครมันจะกล้าเปย์เงินความสุขให้ตัวเอง เพราะเขาก็กลัวว่า จะไม่มีเงินเหลือพอเพื่อไปดูแลคนอื่น อันนี้ไม่ใช่นิยาย หรือทฤษฎีเพ้อฝันนะ มันคือชีวิตจริงที่เกิดขึ้นกับหลายคนในยุคนี้ ที่กำลังอยู่ในบ่วงของความกตัญญู หรืออาจเป็นความจำเป็นที่เขาสมัครใจเอง ผมไม่ทราบ และไม่อาจไปบังคับสอนใครได้ แต่ผมจะเล่าประสบการณ์มุมนึงให้ฟัง คุณเชื่อป่ะว่า.... เมื่อถึงจุดหนึ่งที่มันอิ่มตัว หรือถึงจุดที่ความกดดันทุกอย่างพร้อมจะระเบิด กูไม่มีปัญญาส่งแล้วโว้ย กูเองก็เหนื่อยเหมือนกัน พวกมึงไปหาแดกกันเองเถอะ เมื่อถึงจุดนั้นขึ้นมาจริงๆ แล้วคุณยอมถอย ผมกล้าฟันธงเลย สุดท้ายแล้วคนเหล่านั้นก็เอาตัวรอดได้ จริง! แล้วคุณจะงงว่า เชี้ย!!! ไม่มีกูพวกมึงก็อยู่กันได้นี่หว่า แล้วเงินที่กูกระหน่ำให้พวกมึงมาตลอดหลายปี ก็กลายเป็นว่าสูญเปล่า แต่เอาจริง มันก็ไม่ได้สูญเปล่าหรอก คิดซะว่าเป็นค่าประสบการณ์ ถ้าคุณยังพอมีช่องทางหารายได้อยู่นะ เมื่อคุณผ่านวิกฤตตรงนั้นมาแล้ว คุณจะเริ่มกลับมาดูแลจิตใจตัวเอง ผมเจอพี่น้องหลายคน ที่กล้าใช้เงิน 1,000 กินข้าวในห้าง ฟังดูอาจไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมาย แต่ตลอดชีวิตการทำงาน 10 กว่าปี เขาไม่แม้แต่จะกล้ากินของอร่อย เพื่อให้ตัวเองมีความสุข กินแต่อะไรเดิมๆ ประหยัดที่สุด อะไรถูกสุดก็เอาอันนั้น เพราะต้องกันเงินเหลือไว้ เพื่อให้คนอื่นอิ่มหนำสำราญ ผมมีรุ่นน้องผู้ชายคนนึง มันเพิ่งจะซื้อเหล้ารีเจนซี่ด้วยเงินตัวเองครั้งแรกในรอบหลายปี ซึ่งมันก็ไม่ได้แพงอะไรนะ แต่นี่คือไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันกล้าซื้อความสุขให้ตัวเอง แลกกับการทำงานหนักที่ผ่านมา ผมยืนยันว่าโพสต์นี้ไม่ได้กระตุ้นให้คุณอกตัญญู หรือไม่รับผิดชอบดูแลใคร ผมเพียงแต่พูดในมุมที่น่าสนใจกว่า นั่นก็คือตัวคุณเอง คุณจะเกิดมาชีวิตหนึ่ง เพื่อจะแบกรับผิดชอบชีวิตคนอื่น แล้วก็ตายจากไปดื้อๆแค่นั้นหรอ ? ทำไมไม่ให้รางวัลตัวเองบ้าง ? ทำไมถึงแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง ? คุณทำงานหนักมาแค่ไหนแล้ว คุณเหนื่อยมากี่ปี มีอะไรที่คุณตอบแทนให้ร่างกายอันเหนื่อยล้านี้บ้าง ผมว่าถ้าร่างกายมันพูด มันก็คงจะน้อยใจคุณเหมือนกัน . . - พี่ภาส เพจเดินรอบพัทยา -